(Translation scheduled)

“Weet je nog hoe dat ging op de lagere school?  

Ging het bij jullie ook zoals bij ons?

Op elke laatste vrijdag van de maand mochten wij – net na de lunch – met z’n allen achter tegen de kasten gaan staan.  Eén voor één kregen we een nieuwe plek.  Elke maand weer opnieuw.  Het leek alsof de juf ons willekeurig een nieuwe plek aanwees.  Toch wist ze heel goed wat ze deed.  Ze had snel door wie goed was in rekenen, wie vlot was met taal en wie goed – gevraagd of ongevraagd – verhalen kon vertellen.  Iedereen kreeg een nieuw maatje.  Vier weken later had je weer betere punten voor rekenen, voor lezen of voor aardrijkskunde.  Of was je weer wat socialer geworden.  Ik herinner me vooral hoe ik iedere maand weer de mooie letter g of hoofdletter D van mijn buurmeisje nabootste en toevoegde aan mijn eigen handschrift.  Tot ik helemaal mijn eigen stijl had gevonden.

En zo ging het een heel jaar lang door.  Na de proefwerken in juni werden de banken in een U opgesteld en mochten we zelf een plek kiezen voor de laatste dagen van het schooljaar.  We waren één klas geworden en gingen samen over naar het volgende jaar!”

Ik heb nooit zo goed begrepen waarom iemand altijd op dezelfde werkplek zou willen werken.